Even voor achten komt er een mannetje op een brommertje aan. Hij komt na wat ruggespraak met de receptie naar ons toe. Is iemand van het lokale agentschap van het reisbureau. Hij komt melden dat de auto er aankomt en of informeert weer eens of alles tot nu toe goed verloopt. Auto rijdt voor, we hebben weer een 7 zitter voor ons tweeën, bagage word ingeladen, de chauffeur krijgt zijn instructies en we vertrekken. De chauffeur blijkt geen woord Engels te kunnen, waarschijnlijk de reden dat de agent iemand langs stuurde.

Trip van vandaag gaat naar Cai Be, alwaar een ecolodge gelegen moet zijn. Zal ruim twee uur rijden zijn. Wat valt daarover te melden. De wegen zijn redelijk tot goed. Verkeer is druk, maar daarmee val ik in herhaling. Langs bij de gehele weg is in meer of mindere mate bebouwing met nijverheid. Zo af en toe ook akkers met rijst, fruitbomen en zelfs wijngaarden.

Mekong is het landbouwgebied van Vietnam, goede grond en voldoende water. Weinig foto's gemaakt, alles als een film langs laten komen.

In Cai Be stoppen we op een pleintje, er staat al iemand van de lodge op ons te wachten. Het vervoer naar de lodge gaat per boot. Over de rivier varen we langs allemaal grote zandschepen, langs de kant wat handelsfirma in zand en grind, en wat scheepswerfjes, nou ja, meer een plek waar een bootje uit het water getrokken kan worden.

Lodge ligt dus aan de rivier, huisjes met een soort van whirlpool ervoor, een groot open restaurant en een heerlijk zwembad. Na het inchecken liggen we er meteen in, voordeel van vroeg vertrekken en een relatief korte reis.

Dit verblijf is inclusief eten en excursies. Het eten begint meteen goed, we krijgen een gefrituurde olifantsoorvis. Heel kunstig opgediend word het vel opengesneden en word het vlees met wat groen en noedels in een rijstpapier gewikkeld.

Wel lekker, maar relatief veel werk voor weinig vlees.

Na de lunch weer even zwemmen en dan een fietsexcursie. Maar eerst even informeren of het feest bij de buren ook een einde heeft. We zitten midden in een karaokeshow. Nu is dat niet erg als het geluid wat beschaafd is en men kan zingen, maar geen van beiden. Het geluid is te omschrijven als het langzaam vermoorden van katten, geluid zelf zit ook tegen de pijngrens aan. Men kan er niets aan doen wordt ons verteld, maar als het na de excursie nog zo is krijgen we een andere kamer.

We treffen het met de gids. De man is naar eigen zeggen een boer uit de omgeving, hij spreekt erg goed Engels, is attent en weet heel veel te vertellen. Onderweg worden diverse planten aangewezen en getoond, kapok, doerians, jackfruit, waterkokosnoot en het een en ander aan bloemetjes. Eerste stop is een school. Een klas heeft gym op het plein, we doen ze een groot plezier met het maken en tonen van foto's. Gids legt wat uit over het schoolsysteem, wat volgens hem sterk veranderd en verbeterd is sinds hij op school zat. Hij maakt zich echt zorgen over het milieu en ziet scholing als een middel om hier verbetering in aan te brengen. Volgende stop is een tempel. Maar onderweg komen we een pottenmaker, timmerwerkplaats en een varkensrokerij tegen. Hij stopt overal en probeert ons inzicht te geven in de wijze waarop met hier aan zijn inkomen komt.

De tempel is een pagode, deze heeft een dubbelfunctie. Naast het geestelijke heeft deze pagode een zorgfunctie voor gehandicapte wezen en demente ouderen.

De gids heeft dit werk nu 10 jaar gedaan en wij zijn zijn laatste klantjes. Hij wil meer thuis zijn om zijn boerderij wat verder te brengen en om voor zijn dochter te zorgen. Vanmiddag nog een kookworkshop en morgen een boottochtje naar de markt en wat huisnijverheid.

De karaoke is gestopt, wij gaan in afwachting van de workshop nog even bij het zwembad liggen.

Kookworkshop houdt in dumplings maken, loempia’s rollen en toezien hoe sweet en sour pork gemaakt wordt. Niet erg inspannend. Maar lijkt wel voor alles hier te gelden, men sjouwt de tassen, komt alles achter je aan brengen. Personeel loopt bijna een op een. Dit kan nooit een vetpot voor ze zijn. Morgen maar wat extra tip in de box doen.

Avondeten is deels wat we zelf gemaakt hebben. De nacht is rustig.

Vroeg op, nou ja vroeg zeven uur eten en daarna met de boot naar de drijvende markt. Deze markt wordt steeds kleiner. De waterstand in de rivier is niet meer wat het geweest is. Dammenbouw in het buitenland houdt water tegen. De zee dringt de delta in. Dit heeft enige invloed op de landbouw, maar de echte reden dat de markt krimpt is het feit dat er steeds meer goede wegen in de delta komen. Men ruilt de boot voor een vrachtwagentje. Nog een rondgang op de land markt, deze staat vol met lokale producten, niet alleen groente en fruit, maar ook vlees, vis en bijv. lokaal gemaakt gereedschap.

Toer wordt voortgezet met bezoek aan een familiebedrijfje waar met van alles met rijst doet. Er wordt rijstwijn gestookt, rijstpapier gemaakt. Men maakt karamel en snoepjes, maar ook gepofte rijst.

Hierna nog een vaartochtje door een ondieper deel van de delta en dan wordt het tijd om terug te gaan.

Vandaag staat er een verplaatsing van ruim 4 uur op he programma. Wederom met zijn tweeën in een personenauto. We gaan nu naar Chau Doc, daar slapen we en gaan daarna de grens over richting Cambodja.

Wat valt er te vertellen over die verplaatsing, het is lang, je zit achterin een auto en je ziet alles vanuit dat perspectief. Maar je krijgt wel een idee van de uitgebreidheid van deze delta. Er worden diverse rivieren dan wel stroompjes overgestoken, dit zijn allemaal bruggen, groter of kleiner, maar de grootste oversteek is nog steeds met een ferry, er varen er een stuk of 10 van het type oude Velserpont rond. Naast de ferry-oversteek wordt hard gebouwd aan een brug. Mooi staaltje werk.

Vietnam zit er dus bijna op. Wat zijn zo de indrukken.

Het is een erg vol land, formeel wonen er in Nederland meer mensen per vierkante kilometer, maar het komt zo zeker niet over.

Het is erg groen, je stopt maar iets in de grond en het begint te groeien.

Het ontwikkelt zich in een vreselijk snel tempo. De oorlog is hier pas sinds 1980 over, na de Fransen, de Amerikanen, dan met Cambodja en nog een toetje toe met China. Na de oorlogen een Amerikaanse boycot die pas in 1993 opgeheven werd.

Alles is nijverheid, het communisme is eigenlijk nergens te vinden.

Maar bovenal, de gemiddelde Vietnamees is uiterst vriendelijk en behulpzaam. Men is ondanks alles niet uit op fooien. Het is een trots volk.

Ik vermoed dat we hier nog wel eens terugkomen.