Dag 1 richting Saigon

We worden richting Da Nang getransporteerd en ruilen op het vliegveld onze vouchers in voor instapkaarten. Volgens deze zitten wij bij een nooduitgang, dat is dus even mazzel hebben. Het vliegtuig heeft echter een half uur vertraging. Die doden we met kop koffie. Vietnam is overigens de op een na grootste koffieproducent. Koffie die we hier hebben heeft een aparte smaak. Wat moeilijk te omschrijven, kruidachtig en olieachtig zijn woorden die bij het drinken komen opborrelen.

Als het vliegtuig er is, kunnen we meteen boarden, niet dat dat enige zin heeft want na het boarden staan we met zijn allen in de slurf te wachten tot het vliegtuig schoon gemaakt is. Maar op de statistieken zal dit wel een ander kleurtje dan rood betekenen. De beloofde nooduitgang stoelen blijken voor de nooduitgang te zitten, krap, geen verstel mogelijkheid en geen raampje. Niet helemaal de mazzel die we dachten te hebben dus. Echter als de deuren gesloten zijn blijken er nog enkele plekken in de economy plus over te zijn en besluiten ons eigenmachtig te upgraden. Crew vindt het best en zo zitten we dan toch nog riant. Mazzel heeft af en toe een zetje nodig.

Op Saigon, na de Amerikaanse oorlog omgedoopt in Ho Chi Min, lijkt ons vervoer er niet te zijn. Na enige tijd wordt het rustiger met bordjes en papiertjes, maar onze naam staat er nog steeds niet bij. Dan komt er een klein mannetje binnen lopen met een stuk papier met onze naam erop. Hij blijft zich maar verontschuldigen, hij heeft het papier met de verkeerde kant voor gehouden. Heel andere namen dus. Maar we zijn weer onderweg, en wat is een uurtje nu op onze vakantie.

Hotel staat echt in het centrum van de stad, de indeling is wat typisch, gebouw heeft geen rechthoekig grondplan, maar iets met uitstulpingen en inhammen. Later horen we dat de grond hier meer dan peperduur is, en dat er op deze plek drie jaar geleden noch twee huizen stonden. Het is woekeren met de beschikbare grond en dus wordt alles gebruikt en gaat het gebouw stevig de hoogte in. De binnenstad is overigens toch een orgie van bouwstijlen, extreem modern tot uiterst traditioneel, luxe hoogbouw en eenvoudige laagbouw. Verkeer is een continue gebrom en getoeter. De drukte is echt extreem. Oversteken lijkt wel een kamikazeactie. En toch werkt het allemaal wel. Men houdt heel duidelijk rekening met elkaar. Je moet alleen wel duidelijk en brutaal genoeg zijn.

Met die attitude gaan we na het inchecken op stap. Gewapend met een kaartje gaan we op zoek naar de Notre Dame, een kleine kopie van het origineel. De kerk staat ruim in de steigers en is niet toegankelijk, niet vanwege de verbouwing, maar korte broeken worden niet toegelaten. Tot zover het ruimdenkende katholicisme.

Naast, tegenover is het hoofdpostkantoor, een schepping van Gustave Eiffel, je weet wel van die toren. De man heeft wel meer in Vietnam gebouwd, een van de bruggen in Hanoi was ook van hem. In het postkantoor een drukte van jewelst, niet alleen toeristen, maar ook gewoon klanten, het is nog steeds in vol bedrijf.

Hierna gaan wij op wat eten af. Ons is een foodcorner aangewezen op de kaart. Dit is een stuk grond, plein, soms overdekt, met een grote verscheidenheid aan stalletjes waar met eten maakt. Er is een gezamenlijke plek voor tafels en stoelen. Je kunt dus kiezen uit diverse soorten eten. Worden dit keer gefrituurde noedels. Knapperig, maar wat lastiger met de eetstokjes te vatten. Op de terugweg komen we toevalligerwijs een craft beer café tegen.

In het hotel een excursie voor morgenavond geboekt, fietssafari door de stad, waterpuppet voorstelling en dan eten op een boot. Morgen ook naar de tunnels van Cu Chi.

De dag zit er wat ons betreft weer op.

Dag 2 naar Cu Chi en avondtour

De receptie heeft ons gister doorgegeven dat de gids ons morgenochtend om 7:45 i.p.v. 7:30 ophaalt. Onze Peter van YourWay2Go heeft het allemaal goed voor elkaar. Knap vervoer, goede hotels, excursies zijn ook knap geregeld. We zijn ook al eens door de lokale agent gebeld met de vraag of alles tot nu toe naar wens verliep en het uitdrukkelijke verzoek om hen te bellen zodra er iets niet helemaal volgens plan loopt. Strakke organisatie.

Maar goed, de gids is er inderdaad op tijd, de bus staat aan de andere kant van de weg. Tijd voor de kamikaze-act dus.

We blijken de eerste te zijn, in totaal zullen er 10 mensen meegaan. De bus gaat op weg om de rest op te halen. Het gaat traag vanwege de spits en vanwege de eenrichtingsweg wegen. We komen in ieder geval nog een keer langs ons hotel en enkele malen heel erg in de buurt. Na nog twee hotels gedaan te hebben naar het kantoor van deze reisorganisator, daar pikken we de rest op. Groep is dit keer niet erg interessant, niemand doet enige moeite om contact te leggen of te beantwoorden.

Is een trip van ruim 2 uur naar de tunnels, uiteraard onderbroken voor een plas/koop pauze. Ditmaal bij een instelling waar gehandicapten lakwerk maken met eierschalen en paarlemoer. Is echt wel knap hoe ze de vormen uit figuurzagen, in de lak neerleggen en dan verbrijzelen. Hierna nog wat lagen lak en polijsten en er is weer een lakpaneeltje geboren.

Uiteindelijk bij de tunnels, deze zijn ietwat aangepast op het formaat van de gemiddelde westerling. Het is heel goed voor te stellen dat de Amerikanen nu niet zo'n tunnel indoken, 1: te krap; 2: donker en vol met boobytraps, vallen en Vietcong, 3: er zijn er teveel. In totaal ligt hier zo'n 250 km aan tunnels. Er wordt gezegd dat de tunnels tot aan Saigon kwamen.

De Amerikanen hadden in beginsel geen goed antwoord op dit verschijnsel. Puur geweld hielp in eerste instantie niet, de tunnels liggen tot dieptes van 10 a 15 meter, onbereikbaar voor bommen. Ze hebben gassloten, een soort van zwanenhalzen, zodat gas en rook ook niet overal kwam. Alleen het eerlijke handwerk was eigenlijk toereikend. In eerste instantie door Australiërs die met ware levensverwachting de tunnels ingingen, naderhand door speciale commando's tunnelratten genoemd.

Het blijft onvoorstelbaar wat hier gebeurd is. Een groot gebied, "aangewezen" als een plek waar op alles en iedereen geschoten of gebombardeerd mag worden.

Na zelf het gevoel van de tunnels geproefd te hebben gaan we blij dat we dit in vredestijd mee mogen maken, terug naar het hotel.

Tegen halfzes worden we met fietstaxi's opgehaald voor een tochtje door Saigon. Het aantal deelnemers bedraagt 2. Een soort privé-tour dus. We slingeren, letterlijk want je voelt iedere pedaalslag als een schommeltje, door de drukke straten en eindigen bij het waterpoppentheater.

Hier maken we een voorstelling van bijna een uur mee. Wat moet je je daarbij voorstellen. In plaats van een podium een bak met water waar een decor in staat. Aan weerszijden in totaal 6 musici die de verhalen voorzien van spraak, zang en muziek. De poppen zelf worden met bamboe-staken en draden bewogen. Dit gebeurt allemaal onderwater, zodat je de poppen op de waterlijn ziet bewegen. Diverse taferelen uit de overlevering, het normale leven op het platteland en sprookjes worden uitgebeeld. Mannetjes, vrouwtjes, danseressen, vissen, draken, eenden en boten komen voorbij. Aan het eind laten de poppenspelers zich even zien, deze hebben dus de gehele voorstelling achter het decor in het water gelegen.

Leuk om mee te maken, we noteren het maar het zal geen vervolg krijgen.

Na deze voorstelling worden we met een auto naar een klaarliggend "cruiseschip" gebracht. Zodra we aan boord zijn wordt de reis aangevangen. De boot heeft 3 verdiepingen vol met eten en drinkende mensen. Om ons heen horen we voornamelijk Frans en Italiaans blaten. Wat kan dat volk op vakantie toch een decibels produceren. We kwamen in de trein naar Hue zelfs een Française tegen die daar min of meer schande van sprak.

Maar we hebben een tafeltje bij het open raam, kunnen mooi naar buiten kijken en het is koel. De cruise bestaat uit het op en neer varen in de rivier Saigon, dus km ene kant op, draaien, 2x km andere kant op, draaien, km terug en weer aanmeren.

In de boot een orkest waarvan wij voornamelijk de drummer en de fluitist horen, zij spelen een dek lager en dat is maar goed ook, want ondanks de decibellen van onze mede-Europeanen, komen zij er luid en duidelijk overheen. Het wordt daar een gezellige boel.

Nadat we aangelegd hebben worden we weer in een auto gehesen en gaan richting hotel.

We hebben nu ook een idee van Saigon in de avond. Druk.

Dag 3

Vandaag hebben we niets geregeld, we gaan wat musea bezoeken. Eerste is het War Remnants Museum, eerder bekend onder de naam Museum of Chinese and American War Crimes. Deze naam dekte de lading beter, maar ligt tegenwoordig politiek niet zo lekker. We gaan lopend heen, kost ongeveer een 30 minuten, we snuiven de sfeer en de uitlaatgassen op. Het is een en al bedrijvigheid op straat. Overal mensen die met koken, kraampjes of bandenplakken hun brood proberen te verdienen. Alles in Saigon is business, zelfs in het museum staan stalletjes met excursies en zijden sjaals.

Het museum is overweldigend. Het onmenselijke geweld gilt je tegemoet vanuit de foto’s. Nu zal het ook wel zo uitgekozen zijn, maar het maakt het allemaal niet minder waar en triest. Er is een afdeling met foto’s van in de strijd omgekomen persfotografen, vanaf de Franse tijd tot de ontruiming van de Amerikaanse ambassade in Saigon. Meest aangrijpende is de tentoonstelling over Agent Orange. 2,4,5-T was een uitstekende onkruidverdelger. Zorgt ervoor dat planten hun blad verliezen. De Amerikanen hebben tonnen van dit spul uitgestrooid over de jungles van Vietnam, zodat de Vietcong het voordeel van het dichte bladerdak zouden verliezen. De naam Agent Orange kwam van de oranje kleurstof die toegevoegd was zodat met eenvoudig kon zien welk gebied al "behandeld" was. Het spul werd op grote schaal geproduceerd in Amerika maar ook bij ons in Nederland, in het bijzonder door Philips Duphar op het Hem-eiland in Amsterdam.

Bij de productie op grote schaal kwamen er ook dioxines vrij, een van de vergiftigste stoffen die er bestaan. Daarnaast breekt het ook niet af en blijft het voor lange tijd in het milieu achter.

Agent Orange veroorzaakt onder andere chlooracne en kanker, daarnaast is het reprotoxisch. Er zijn hier dan ook duizenden kinderen geboren met open ruggen, waterhoofden, misvormingen aan benen, ogen en noem het maar op. En dat houdt niet op bij de eerste generatie die met dit spul in aanraking kwam.

Al met al een museum waarin ik wel erg terughoudend ben om foto’s te nemen. Bij sommige stands zitten ook daadwerkelijke slachtoffers. De rillingen lopen je over de rug. Temeer als je lees dat Amerika wel een (kleine) schadevergoeding heeft toegekend aan hun eigen mensen die de wrange vruchten van dit spul mochten plukken, maar de aanspraken van Vietnamese slachtoffers niet erkend.

Buiten hebben ze als kers op de taart ook nog een gevangenis nagebouwd. Ook hier word je met de diep duistere kant van de mensheid geconfronteerd. Wat zijn we zo af en toe toch uiterst creatief en ingenieus als het gaat om het martelen van mensen die nu niet geheel in jouw straatje denken. Geef mensen een reden om andere mensen te verachten of te haten en ze komen echt met de aardigste methodes om hun tegenstanders te doden of op zijn minst zoveel mogelijk pijn en leed te berokkenen.

Hierna naar een heel ander soort museum, Fito. Het is gewijd aan de oorspronkelijke Vietnamese natuurgeneeskunde en is hiermee het tegenovergestelde van het vorige. Het gaat hier om de mens in een zo goed mogelijke balans te brengen.

Gaat uit van taoïstische beginselen. Schijnt dat er een Vietnamese arts geweest is die het gebruik van kruiden etc. op een systematische wijze begon toe te passen. Hij hield bij wat hij waarbij gebruikte, hoe er op gereageerd werd en kwam zo tot een complete atlas van ziektes en aandoeningen en de remedie hiervoor. Hij heeft dat ook daadwerkelijk op schrift gesteld en deze atlas wordt nog steeds in Vietnam en omstreken gebruikt. Het museum wordt min of meer uitgebaat door een firma die deze medicatie maakt en wereldwijd verkoopt.

Tour begint met een film over de historie en daarna worden we in een kleine groep (5 mens) door het museum geleid.

Alles heeft zijn plek en kleur, sommige getallen brengen geluk, sommige kleuren zijn goed. In een apotheek zijn 9 bij 9 kasten, want 9 is een goed nummer. Gemberthee is goed, maar mag niet na vijven. Gekko's worden in alcohol getrokken en die alcohol is dan goed om je gewrichten in te smeren. Er zal gegarandeerd een kern in zitten, maar mij gaat het af en toe te ver. Maar als tegenwicht voor vanmorgen is dit zeker aan te raden. Het museum is een erg mooi oud gebouw, overdadig gedecoreerd, schitterende oude voorwerpen die allemaal met het thema natuurgeneeskunde te maken hebben, van de kruiden tot de stampers, van de weegschalen tot de flesjes. Ook een aanrader.

Vervolgens in de taxi naar het Bitexco Financial Tower. Het hoogste en spraakmakende gebouw in Saigon. Hier gaan we de stad eens van boven bekijken. Het is een combinatie met de Heineken experience, hebben we dat ook maar eens meegemaakt.

De lift brengt ons in no-time op de 49e etage, we kunnen helemaal rondlopen en krijgen nogmaals, maar nu in een oogopslag, een indruk van de uitgestrektheid van Saigon. We herkennen diverse plekken, zien de Saigon rivier door de stad meanderen en het verschil tussen de bebouwing, de gelikte hoogbouw en de soms wat armoedige laagbouw. Nette dakpannen en roestige golfplaten. Krotten en huizen met een zwembad. Het verschil is groot maar liggen naast elkaar.

Over de Heineken experience kan ik kort zijn. Freddy Heineken, pils, voetbal en autoracen. Ik kan het niet allemaal rijmen, maar een koud pilsje op de 60e verdieping. Och het gaat er na zo'n inspannende dag wel in. Snappen doe ik de experience overigens niet. Is dat het erbij zat, had het zelf nooit uitgekozen.

Terug naar het hotel, dit verhaal tikken, foto's uitzoeken, plaatsen en dan wat eten.

Morgen gaan we richting Mekong, we zitten nu al op 40% van de vakantie.

Time sure flies when you're having fun.