Hoi An is eigenlijk een beetje als Enkhuizen of Hoorn, rijke historie door handel en zeevaart. Er staan hier erg veel oude huizen, stijl is gemengd. Hoi An had een grote gemeenschap Japanners en handelde ook veel met China, al die invloeden vind je terug. Enkele van die huizen zijn nog huis, de meeste zijn luxe winkels geworden, overigens met behoud van het authentieke uiterlijk. Al dit grotendeels geconcentreerd op een klein stukje grond, Old Town geheten. Om in de originele gebouwen en tempels te komen heb je een voucher nodig, met die aanschaf steunen we de instandhouding.

Zo als gezegd, veel mooie oude huizen, maar de inhoud is eigenlijk gelijk aan iedere andere toeristenplek, winkels, eten drinken en bookingskantoortjes voor tripjes. Wel heel fijn is het feit dat de oude stad afgesloten is voor verkeer. Auto's komen niet voor, zo af en toe een hardnekkige brommer, en natuurlijk hardleerse fietsers.

s ‘Avonds beginnen de straten ook te leven, er worden tafeltjes en krukjes neergezet, men sleept er een gasfles en wat branders naar toe en start een restaurant. Ze hebben aan klandizie niet te klagen.

Wat doen we nu zo'n eerste dag? Nou eigenlijk is het een luierdag.

Wat uitslapen, de stad in, beetje tempel hoppen, huisjes kijken en biertjes drinken. We boeken een toer voor morgen richting My Son, oude Champa tempels, denk aan een Angkor Wat in het klein, lopen naar een bookingskantoor om daar een fietstocht richting platteland te regelen. Deze tour wordt gedaan door studenten om hun Engels te oefenen, onze point-it ligt voor de zekerheid al klaar.

Terug in het hotel wat zwemmen, doen een koffieworkshop (nou ja, een kwartier naar een koffiefilter staren eigenlijk), doen wat hapjes en nemen wat rijstwijn. Eigenlijk een normale vakantiedag.

s ‘Avonds nog wat eten en dan de oogjes tevree toe.

Dag 2 in Hoi An

De volgende ochtend is dan de tocht naar My Son, ruïnes van het Champa rijk.

Onze gids is Lucky en onze chauffeur To, en dan blijkt het vandaag ook nog nationale geluksdag in Vietnam te zijn.

Niets kan ons in de weg staan, het is een goede dag om dood te gaan, te trouwen, geboren of begraven te worden.

Maakt niet uit, dus ook een goede dag om een excursie te doen.

De ruïnes zijn echt ruïnes, het oerwoud en de tand des tijds hadden al een redelijke slag gemaakt, maar de doodsklap kwam van de Yankees, die vonden dat de Vietcong, die in de tempels en ruïnes schuilden, daar niets te zoeken hadden, en dus werden ze middels bommen, M50 en lichter kaliber gemaand te vertrekken.

Al dat rondvliegend metaal en explosies zijn niet echt goed voor de constructies te noemen.

Momenteel worden er weer wat gerestaureerd door India, Italië en zowaar ook Frankrijk. Dat laatste land heeft het daar eigenlijk makkelijk mee, ze hebben veel van het originele beeldhouwwerk tenslotte meegenomen naar huis.

Weer veel andere info, waar we jullie niet mee lastig vallen. Alleen dit, de Champas hebben het er zelf een beetje naar gemaakt, kaste systeem, onderlinge strijd etc. Er schijnen er nog van te bestaan, wellicht komen we ze in Cambodja tegen.

Als we terugkomen ligt er een beest en een rol papier op het bed. Happy dreams.

Dag 3 in Hoi An.

We zijn eigenlijk wel blij dat Peter, onze reisadviseur, Hoi An hoger inschatte dan Hue. Stad is inderdaad veel vriendelijker, compacter en je blijft je ogen uitkijken. Vandaag staat er de fietstocht op het programma. Gisteren ook de was laten doen bij Mevrouw Van, ze verhuurt ook fietsen, dus nadat we gisteravond de was weer opgehaald hebben, wat overigens belachelijk goedkoop is, meteen ook de fietsen bekeken en vastgelegd. Om 8 uur worden we aan de andere kant van het plaatsje verwacht, dus om 7:30 vertrekken we die kant op. Vrouw Van staat al op fiere wacht en komt aanlopen zodra ze ons spot. Vietnamezen zijn gedienstig, maar ook happig op elk soort handel. Geld is best wel belangrijk. Dit komt zelfs terug in de vlag, een rood vlak met een gele ster. Rood staat voor kracht, lang leven etc, geel voor goud, geld en welvaart en de ster moet er nu eenmaal in als je een zichzelf respecterend communistisch land bent.

Overigens is van dat communisme weinig te merken als je als toerist zo hier rondbanjert. Ook in gesprekken met mensen merk je weinig van een warm, voor zijn onderdanen dienend land. Pensioenen zijn laag en eigenlijk moet je of doorwerken of je familie moet voor je zorgen. Banen bij de overheid zijn alleen te krijgen via een kruiwagen, dus relaties of gewoon geld. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon, gewoon een degelijk 3e wereldland.

Maar terug naar de fietstocht, we passen en testen de fietsen, keuren er een af vanwege een aneurysma op de achterband. Met twee redelijke fietsen, het kraakt en piept allemaal wat, gaan we op weg. We snijden als een heet mes door boter door het verkeer. Al dat observeren betaald nu uit. Je kan ook zeggen dat het niet echt druk is en de rest van de weggebruikers goed anticiperen, maar dat doet ons ego minder goed.

Bij het bookingskantoor onze gidsen van vandaag, een jongen Russ en een meiske Jess. De jongen doet voornamelijk het praatwerk en het gaat hem goed af. Naderhand blijkt dat hij ook enige tijd in Australië geweest is op uitwisseling.

Het meisje is nog wat schuwer, dit is horen we van Russ haar eerste keer. De groep breidt zich uit met een Canadese, een Colombiaanse en een Engelsman. Er zouden er meer komen, maar die komen toch niet en zo vertrekken we met zevenen.

Eerste stop is de pont. Dit is niet te vergelijken met de Velserpont, de pont bij Akersloot of een van de zelfbedienende pontjes op de pontjesroute. Dit zijn oude houten pramen met al dan niet wat houtwerk ter afscherming, een zorgvuldig dichtgemaakte zak met zwemvesten achterop en een bonkende, roetende diesel ergens in de ingewanden.

Op de pont worden de fietsen op de voorplecht gezet, er wordt een stapel plastic stoeltjes, het soort wat bij ons op sommige kinderfeestjes gebruikt wordt, neergezet en wij zijn klaar voor de overtocht. Deze tocht duurt een kwartier of zo. Op de rivier diverse andere drijvende objecten, van vrachtboten tot drakenboten, maar dan zonder trommel.

Aangekomen aan de andere kant meteen het eerste bezoek, een scheepswerf. Ze zijn hier in staat om een boot te bouwen, uitgaande van wat bomen. Er is een zaaginstallatie, een lier om schepen uit het water te halen en enkele dwars transporten.

Alles heeft echter zijn beste tijd gehad en men legt zich nu voornamelijk toe op het oplappen van boten. Die boten zijn van 5 tot 10 meter lang, dus niet echt Titanic achtige objecten.

Na de scheepswerf stukje fietsen en vervolgens naar een huis waar de vrouw des huizes en haar dochter slaapmatten weven op een primitief weefgetouw. Het mat is van touw en gekleurd gras. Dit wordt tussen de schering gebracht met een lange stok. Er wordt een stukje gras aan de punt gewikkeld en dan door de touwen naar de andere kant gebracht. Dit gaat met een verbazend gemak. Als wij het mogen proberen is zelfs het aanbinden van het gras moeilijk, laat staan het door de kettingdraden manoeuvreren van de "schietspoel". Na dit vermaak wat thee en crackers, Russ geeft ons wat geld wat wij vervolgens aan de dames geven en met een "c?m ?n b?n", dank u, gaan we onderweg naar de volgende ervaring.

Dit wordt een spirituele, een familie tempel. Een tempel voor mensen met een bepaalde achternaam. Uitleg van eenhoorns, draken, feniks, schildpadden en slangen, alsook het belang van 5 treden bij een tempel en dan nog een stapje bij de deur zelf. Je begrijpt de draak etc. hebben allemaal specifieke eigenschappen die de tempel tegen onheil beschermen door kracht, intellect, levenslust etc. Zie het maar als een firma Securitas maar dan voor de geestenwereld. De trapjes zijn de stadia van het leven, geboorte, opgroeien, oud zijn, sterven en weer terugkomen in de een of andere vorm. Russ raadt ons dan ook aan om de treden een voor een te nemen en er geen over te slaan.

Het opstapje bij de tempeldeur is een psychologische. Je wordt daardoor gedwongen om te buigen. De geesten stellen dat zeer op prijs. We nemen wat foto’s, offeren een klein bedrag, aangereikt door Russ en gaan op de volgende attractie af.

Dit blijk het huiselijk vervaardigen van rijstpapier en noedels te zijn. De rijst wordt geweekt, gemalen en die melk wordt op een stoomplaat of zo uitgewreven. Na een minuutje heeft het een iets stevigere consistentie en word het met een stokje van de plaat afgehaald. Als er genoeg zijn worden dit of noedels of vellen voor loempia’s, die hier hardnekkig spring rolls genoemd worden. Zouden onze Vietnamezen op de markt het dan verkeerd hebben ?

Ook weer een organoleptische proef van het bereide product en we vertrekken naar via nog wat fotostops richting pont.

Onze originele pont is wat anders aan het doen, wellicht een rondvaart met toeristen of misschien een vrachtje.

Er ligt wel een ander platbodem en die kan ook uitstekend pont spelen. Deze heeft echter geen reddingsvesten en ook geen stoeltjes. Zeg maar authentieker. De diesel is een oude Bedford en de koeling bestaat uit een slang waar zo af en toe wat water uit de rivier in gegooid wordt en waar stoom en waterdruppels uit ontsnappen. Maar het werkt en gezapig knallend halen we de overkant.

Over de markt naar een koffietentje om deze excursie te evalueren.

Nu het gezelschap was uitstekend, de Canadese was een geriatrische hippie die nu al enkele weken voor in een kattenhotel werkte. Haar eigenlijke beroep was teacher op een highschool, waar ze de studenten researchtechnieken bijbracht. Met haar 55 is ze op vervroegd pensioen gegaan, verhuurt haar huis en reist in haar eentje en op haar gemak de wereld rond.

De Colombiaanse lust ook Cavia's, was dol op katten en kende het hotel dan ook. Ook iemand die voor langere tijd in Vietnam en dit geval Hoi An bivakkeerde.

De Engelsman was een IT-manager, kon ook met 55 op vervroegd pensioen omdat er een reorganisatie was, was nu brouwer. Kan ik me wel in vinden, kortom moet wel een prima persoon zijn ;>) De man wilde al meer dan 20 jaar naar Vietnam, maar zijn vrouw vond het niets, hij is nu 65 en kreeg nu zijn AOW, extra geld en bedacht het is nu of nooit. Kortom vrouw blijft op het huis passen en hij er een week of twee tussenuit.

Russ was duidelijk, wist van alles en Tess moest wat geholpen worden.

Kortom een goede ervaring en nog nuttig ook voor enkele gezinnen en zeker voor Russ en Tess.

Na de koffie hadden wij wel trek, loopt tenslotte tegen drieën en zijn dus al een tijdje in de benen. We horen goede berichten over een bami tent. Op Google staat broodjeszaak. Als we daar aankomen begrijpen we dit onmiddellijk.

Wij horen bami, maar het is Banh mi, en dat staat voor broodje. Gevuld met kip, varken, groente of een mix daarvan,

Het smaakt meer dan behoorlijk, je kan de Franse invloed op dit soort momenten alleen maar toejuichen. Een uitstekend stukje stokbrood zeg maar.

De Engelsman had vergelijkend warenonderzoek gedaan en raadde ons een café aan de rivier aan waar ze volgens hem een goede IPA schonken. Na een half uurtje konden we dit alleen beamen.

En ja er was ook een museum met echt schitterende foto’s van etnische minderheden in Vietnam. Mocht je in Hoi An komen, ga dan even langs het Precious Heritage Art Gallery, is gratis (altijd goed bij Hollanders) en echt de moeite waard. Google anders even op Réhahn's Precious Heritage Collection.

Aan alles komt een eind, dus ook aan deze tour en ook ons verblijf in Hoi An.

Zal wel aan de naam liggen Hoi An, maar wij hebben hier genoten. Relatief klein, overzichtelijk, vol aardige gebouwen, leuke activiteiten, uitstekend hotel en wederom aardige mensen.

We moeten dit maar niet als onze standaard verwachting instellen, het zou dan gauw kunnen tegenvallen. Nu nog even de koffers (om)pakken, kleine hapje en dan gaan wij QRT.

73s en voor wie het aangaat 88