Nadat de blog bijgewerkt was, zijn we nog even wat gaan eten.

Vakanties bestaan lijkt het wel uit vervoer, slapen en eten en zo nu en dan wat bekijken.

Terug in het hotel stond de taxi al te wachten. Wat is er opeens gebeurd met het go slow hier!! De man is ruim een kwartier te vroeg. Trip door de stad begint al te wennen, massa's brommertjes voor, naast en achter ons. Auto’s die links en rechts voorbijkomen en die zo af en toe bijna binnen komen, stoplichten waar op een creatieve wijze mee omgegaan worden. Op de een of andere wijze komt het echter steeds weer goed.

Uiteindelijk bij het station, daar zouden we de voucher moeten inwisselen voor een ticket. Dit kan echter niet bij het ticketoffice, maar dient te gebeuren door een vertegenwoordiger van het reisagentschap en daar moeten we gelukkig weer op wachten. Zo kennen we Vietnam weer, wel gehaast, maar toch heeft het begrip tijd hier een wat elastischer betekenis. En blijkbaar zowel naar voren maar ook naar achter.

Omdat Anneke het nog niet geheel vertrouwd wijs ik haar op een dame die een vergelijkbaar voucher vasthoudt. Ze spreekt haar aan en wederom is het bewezen: toeval bestaat niet.

De dame heeft bed 14 in rijtuig 11 van trein TOA3, en dat is dus in dezelfde cabine als wij een bed hebben, 13 en 15. Het blijkt een Française te zijn, maar spreekt onberispelijk Engels. Tijdens de reis verteld ze ons dat ze lerares is en dat ze Engels wilde gaan geven. Om haar Engels te verbeteren besloot ze een jaartje Frans te gaan geven in Londen. Lang verhaal kort, dat werden er ruim 30. Ze is al enige tijd gepensioneerd en reis in haar eentje heel Azië door.

Bedden hier zijn wat smal, maar liggen voor de rest wel comfortabel. De duisternis valt al vlot in en we maken ons op voor een lange nacht.

Slapen in een nachttrein is een kunst die ik niet beheers. De trein schommelt je na enige tijd wel in slaap, maar de snelheidsveranderingen maken je weer wakker. De trein stopt ook regelmatig, staat dan weer een tijdje stil en trekt dan weer op. Ook het geluid en het ritme veranderd continue, bruggen, tunnels, bebouwing, het geeft allemaal een ander cadans.

Je slaap niet, je waakt niet maar bevind je in een soort schemertoestand.

Aan alles komt een eind en omstreeks 6:30 is er activiteit in de cabine. De reis zou tot 8:30 aankomen, er is echter een trein voor ons ontspoort en dat levert enkele uren vertraging op. Ook dat hoort bij reizen, het levert ons echter wel de tijd om van het landschap te genieten. Rijstvelden, akkers, dorpjes en riviertjes komen als in een film langs.

Foto's maken is helaas wat moeilijker, het raam is toch wel wazig en de trein rijdt zo'n 70 km per uur, dus het is letterlijk voorbij voordat je scherp hebt kunnen stellen.

Uiteindelijk komen we op de bestemming aan, hier is geen vervoer geregeld en moeten we dat dus zelf uitzoeken. Na wat gesteggel vinden we een taxi die ons naar het hotel brengt. Onderhandelen over prijzen hoort er nu eenmaal bij. Ga je voor het aangebodene, dan wordt het vel over je oren getrokken.

Hue is een stad met veel Franse invloeden, de wegen zijn ruimer, de gebouwen groter, de verkeersdruk is hetzelfde maar toch anders.

Omdat de wegen in het algemeen breder zijn rijdt met ook harder, oversteken moet wel op de Hanoi, of wellicht beter Vietnam, manier, verstand op weinig, goed kijken en gewoon doen, maar het lijkt hier door de breedte van de weg toch iets enger.

Hotel is mooi en staat midden in het toeristengebied, hotels, bars, eettentjes en winkels, ook allemaal groter dan in Hanoi. We checken in, de kamer heeft een bed waarop je kunt tennissen, zo breed. Alle voorzieningen zijn modern en goed onderhouden. We nemen lekker een douche en gaan dan wat eten, ontbijt in de trein was een banaantje en daar kunnen wij de dag niet op doorkomen.

Deze dag staat in het teken van lanterfanten. Hotel heeft op het dak een zwembad met uitzicht op de stad, onder het hotel ligt een groot voetbalstadium, daar is net een wedstrijd aan de gang. We crashen op een ligbed, bestellen een glas met een parasolletje en brengen de tijd door met wat lezen, kijken, zwemmen en een nipje van een mojito. Als we dit zat zijn gaan we de stad in, daar ontdekken we een geheime tuin, tenminste zo noemen de eigenaren van de bar het, Secret Garden. Ook hier hebben ze glazen met parasolletjes. We nemen er daar een van en doden de tijd tot onze maag weer wat knort. Deze wordt bevredigd en zo eindigt deze avond. Morgen een dag vol excursies.

Ontbijt is ook boven, de 11e verdieping, er staat werkelijk van alles, continentaal en oosters. Goed verzorgt en smakelijk.

Om 8:00 worden we opgehaald voor een tour. Stipt op tijd staat er een klein mannetje voor onze neus, en inderdaad hij heeft kamer 512 op zijn briefje staan. We stappen in en halen de rest van het gezelschap op, dit blijkt echter niet zo simpel als het lijkt, onze gids kan de hotels niet echt vinden. Goed begin dus.

Uiteindelijk zijn we compleet, gezelschap bestaan uit ons tweeën, een Filipijn, een stel uit Noorwegen waarvan de man een Vietnamese vluchteling blijkt te zijn, en Bill, een gepensioneerde professor uit de US of A. Weer een aparte samenstelling. De gids blijkt een leraar geschiedenis op een Highschool te zijn. Hij klust er af en toe een beetje bij zeg maar. Het is even wennen aan zijn uitspraak, maar zijn enthousiasme maakt er veel goed.

We beginnen met een boottocht over de parfumrivier, deze naam heeft de rivier omdat in bepaalde tijden alle bloesem in de rivier valt en deze dan een ietwat betere geur krijgt. De boot is meteen ook het huis van de "kapitein", en de winkel van zijn vrouw. We worden bij de tien mu pagode af gezet, de pagode van de mooie vrouw of zoiets. Rondleiding, de gids vergeet niet dat hij leraar is en overhoort ons regelmatig. Na de pagode door naar de citadel, de verboden paarse stad. In het verleden, tot 1945, het paleis van de koning, daarna trad deze af, gaf de scepter over aan Ho Chi Minh en ging met pensioen in Frankrijk.

Frankrijk heeft overigens ongeveer de gehele inhoud van deze citadel "meegenomen". Alles wat er nu nog staat zijn replica’s, de originelen staan in het Louvre.

Stad is in de Amerikaanse oorlog heftig getroffen, de Vietcong hield zich hier schuil, een gevecht van een maand volgde met heel, heel veel schade. Men is nog steeds aan het herbouwen.

Onze Amerikaan heeft echt last van plaatsvervangende schaamte, hij was net een jaar te jong om opgeroepen te worden en heeft daar zeker geen spijt van.

Je zag hem zo af en toe klein worden bij het bekijken van de foto’s.

Na de citadel een traditionele lunch en dan weer door naar de tombes van enkele koningen.

Gek was niet gek genoeg voor die gasten, ze hielden er een 500 vrouwen op na, wat mij persoonlijk we een vermoeiende klus lijkt. Het mannelijke personeel moest van enkele erg persoonlijke lichaamsonderdelen afstand doen. De paleizen waren echt groot en overdreven luxe. En dat in de afgelopen 100 jaar nog. Echt onvoorstelbaar.

Ook bij de graftombes werd niet op een kwartje gekeken, grote architecten, waanzinnige gebouwen en constructies.

Zo werd er bijvoorbeeld een kanaal van 1 km gegraven zodat de boot met het koninklijke lijk bij zijn tombe kon komen, daarna werd het kanaal weer gedicht.

Het is in de tussentijd erg warm geworden en we slaan de excursie over de markt over. In plaats daarvan gaan wij net als de koningen decadent in het zwembad liggen.

Daarna de koffer weer pakken, wat eten zoeken, een lekker biertje en dan is de dag weer over.

Morgen staat er om 8:30 een auto voor met chauffeur en gids. We gaan naar Hoi An. Vanuit die plek komt het volgende verslag.