Goedemorgen, wekker gaat om 6:30, en we worden beiden met een schok wakker.

Nog niet echt aan de nieuwe tijdzone gewend.

Tassen zijn gisteren al gepakt, dus wassen, eten en dan in de lobby wachten op ons vervoer.

Op dat moment nog een verrassing, maar op moment van schrijven bekend, een bus.

In de lobby zien we Catryne aankomen, het dametje dat ons van het vliegveld ophaalde. Zou zij ons ook richting Halong Bay loodsen?

Neen, zij gaat met een andere groepje op stap.

Ruim na de aangegeven tijd komt er iemand de lobby inlopen die blijkbaar naar ons op zoek was. We zijn de laatste in een volle bus, zo'n 18 personen. Niet iedereen gaat met ons in de boot mee, we blijven met 15 man/vrouw over.

Rit is een mooi moment om eens naar de Vietnamese kijk op verkeer te kijken. In Hanoi reed alles al door elkaar, maar dat zou door de stadse drukte en het gebrek aan weg ruimte kunnen zijn.

Hier blijkt echter een gewoonte te zijn om je eigen weg te zoeken. De weg is door middel van verfstrepen onderverdeeld in 4 stroken. Het hangt van het humeur en karakter van de chauffeur af waar je je voertuig vervolgens laat rijden. Links en rechts zijn maar begrippen en kunnen gewoon gewisseld worden. Zelfde met minimum en maximumsnelheden, wederom, slecht afspraken. Wat wel erg belangrijk is, is de claxon, deze moet hard klinken en veel gebruikt worden. Verder lijken de meeste chauffeurs haantjes en willen vooral inhalen, zelfs als dat fysiek amper mogelijk is.

Anticipatie is de key en waarschijnlijk ook de reden dat we weinig ongelukken gezien hebben.

Maar, na een rit van zo'n 4 uur met een verplichte stop in een pleisterplaats annex toeristenval, komen we aan in Hanoy Bay.

Dit is blijkbaar een Unesco beschermde plek, maar dat houdt niet in dat je het vergoed niet kan exploiteren.

We schepen in op de Phoenix-2 en dat is er slechts 1 van de velen, in file varen we de haven uit, in file varen we door het landschap, wat overigens erg bijzonder en mooi is.

In de bus had onze gids al op een erg luide toon van alles verteld over Hanoi, de naam Hanoi, de rivier en veel meer.

Het meeste was echter lost in translation. Blijkbaar hebben Vietnamezen moeite met bepaalde klanken in het Engels.

Vergelijk het met het bekende "witte lijst bij".

Het inschepen gaat via een shuttle bootje, dat ook dienstdoet om van de boot naar de excursies of activiteiten te komen

Tijdens dat vervoer blijkt dan ook het nut en de oorsprong van die luide stem, hij moet een lawaaiige diesel overstemmen, en verdomd, dat lukt hem ook nog.

De houten boot bestaat uit zo'n 8 hutten, een eetzaal en een bovendek. Oud maar schoon, verzorgd en van alle gemakken voorzien. De kamer is relatief ruim, heeft een douche en toilet, airconditioning en 220. We hebben wel slechter meegemaakt.

Ontvangst is met een glaasje, wat vlekkeloos overgaat in een lunch. Schelpen, vis, inktvis, salades en rijst. Het schept verwachtingen. Ondertussen bevinden we ons tussen honderden kleine eilandjes, rotsen die stijl vanuit het water opstijgen en deels groen begroeid zijn. Het is miezerig weer, de eilanden krijgen iets mysterieus. Na een uurtje of twee is het tijd voor de excursies, eerst naar een grot. Nou ja grot, een typische toeristenval, van heinde en ver komen er boten en bootjes vol toeristen. Je kunt dan of met een kajak, of met een polyester bamboe-boot naar de grot varen, je ziet de opening in het eiland hier al liggen. Door deze toegang kom je op een binnenmeer van dat eiland. Niks niet grot, alleen een tunnel naar het meer. Zijn ook wat echte aapjes te bewonderen en dan weer terug.

Volgende stop is het titop eiland. De attractie daar is een strandje en een trap van 400 treden naar een uitzichtpunt. Wederom in file om te mogen aanleggen. Op het eiland een standbeeld van een Russische piloot. Wat de man gedaan heeft is ook weer lost in translation. Enfin, in de regen de 400 treden opgeklommen (in file), foto’s gemaakt (in file) en weer afgedaald.

Het is intussen iets harder gaan regenen en het eiland sluit. Nog heel even met mijn voeten in de Chinese Zee en dan terug naar de cruiseboot. Die blijft, evenals 10-tallen collega's de nacht over in de baai voor Titop.

Het eten was erg goed, soepje, garnalen, vis, clam, groot en klein, vlees, kip, tofu, groentes en salades. Het kan niet op, letterlijk en figuurlijk.

Na het eten nog wat zitten praten met twee meiden die uit Singapore komen, een van hen is eigenlijk van de Filipijnen, ze werkt al meer dan 10 jaar als ICU-nurse in Singapore.

Daarna gaan we naar ons kooi. Morgen weer vroeg op om weer in de file te genieten van de wonderlijke natuur hier.

En wederom het bootje in nadat we ontbeten hebben. In vergelijking met de rest van de maaltijden ietwat beperkt, maar wederom smakelijk. Het bootje brengt ons naar een eiland met enkele grotten, wederom een lang verhaal over de omgeving.

In het kort, er slaapt hier een draak die Vietnam tegen buitenlandse invallen beschermd. De draak is ook de oorzaak van het ontstaan van al de eilanden, honderden zo niet duizend. Hoe en wat, wederom lost in translation. De gids doet overigens zijn stinkende best en houdt er een strak tempo in. Hij is ook de enige in de grot die een laser mee heeft om formaties aan te wijzen, alles lijkt wel naar een dier vernoemd te zijn, op een duidelijke fallus na, die wordt de happy stick genoemd, wijzend naar een gat in het dak, uiteraard happy hole. Zo zijn er in zijn jargon meer happy zaken, zo werd het toilet tijdens de rit happy place genoemd.

Na de grot, moeten/mogen we op de boot zelf een deel van de lunch in elkaar zette, springrolls.

Dan wat luieren aan dek, de zon schijnt in de tussentijd voor het eerst in twee dagen. En daar genieten we natuurlijk meteen van.

Lunch is weer overdadig, vis, rijst, vlees, groenten en natuurlijk onze springrolls.

Ondertussen zijn we zo ongeveer weer terug bij de haven, ontschepen, weer de bus in en het omgekeerde van gisteren.

Nu zijn wij de eersten die uit mogen stappen, in de lobby van het hotel tik ik dit verhaal af. Straks uploaden, dan nog wat eten en dan richting station.

We gaan met de nachttrein richting Hue, zullen dan weer even geen verbinding hebben.

Volgende verhaaltje zal wel over de trein en/of Hue gaan.

We blijven daar 2 volle dagen.