Vandaag is het zaterdag 16 februari, lokale tijd 17:43, dus 11:43 in Nederland.

We zijn dus al 4 dagen onderweg. Time sure flies.

De 13e uit ons kikkerlandje vertrokken, ditmaal met Singapore Airlines.

Wel vanaf Schiphol, onze nationale "trots", drie uur voor vertrek aanwezig, dus s’morgens om half zeven van huis.

Daar wat gegeten en rondgekeken, maar je bent daar toch vlot mee klaar.

Bij de vleugel, een piano geen vliegtuigonderdeel, was een getalenteerd mens aan het spelen. De tijd vloog daar echt om.

In het vliegtuig hadden we een ruime plaats vooraan, meer dan voldoende voetruimte

Deze moest wel af en toe verdedigd worden tegen de wc-gangers wat overigens met wat hulp van de uitklapbare tv-schermen wonderwel lukte.

Na zo’n 12 uur vliegen stonden we s'ochtends vroeg, rond vijven, op Singapore.

Wauw, wat een vliegveld, meerdere terminals, een ontzagwekkende hoeveelheid winkels, vermaak in de vorm van tuinen, zelfs een vlindertuin.

Hier was het in de tussentijd dus al Valentijnsdag geworden.

Ook vernamen we hier dat het onlangs Tet geweest was en we nu in het jaar van het varken zitten.

De volgende vlucht vertrok om half tien, dus wat lopen, kijken en drinken.

Vlucht naar Vietnam duurde vervolgens zo'n drie en een half uur.

We werden door een dame van de reisagent opgewacht om naar het hotel gebracht te worden, aldaar liep het tegen enen, maar dat is dan weer Vietnam-tijd die een uur op die van Singapore achterloopt, dus weer in de tijd vooruit. Of niet.... we staan in ieder geval dan al meer dan 24 uur op onze hoeven.

Even douchen, wekker op vijf uur en even op bed. De slaap wil echter niet komen, dus maar weer in de kleren en Hanoi in.

Hotel ligt in Oud Hanoi, een gezellige buurt, allemaal winkeltjes, barretjes, eettentjes. Noem het en het is er.

Alles is klein, zo ook de krukjes waar we op eten, in Nederland zitten de kleuters erop, hier de locals en dus ook de toeristen.

Je moet toch iets over hebben voor een ervaring.

Op zo'n eerste avond houden we het gematigd en kiezen voor een hotpot.

Raken in gesprek met Japanners, krijgen diverse tips en proeven ook wat van het eten wat zij besteld hadden.

Tegen achten wordt het nu echt bedtijd voor ons. Valentijnsdag is in een vermoeide roes verlopen.

Voor ons hotel speelt een band, en zij snappen het echt. Bedtijd wordt dus toch wat later.

Morgen wordt het vrijdag en gaan we een stukje Hanoi bekijken.

De luiken zijn weer open, richting ontbijtzaal.

Dit is in de vorm van een buffet, continentaal en Vietnamees.

Lieden die mij kennen weten nu al wat er gekozen wordt, lekker roerbakgroenten, vlees in pittige saus en noedels dus.

We moeten morgen wel wat vroeger ontbijten want zo tegen half negen is er veel op en koud, maar dat gaat zeker goed komen.

Verkeer in Hanoi bestaat voornamelijk uit brommers, heel veel, herhaal heel veel brommers.

Ze rijden, maar staan ook in grote getallen geparkeerd op de stoepen, voor zover het stoepen zijn, anders gewoon op straat.

Het lopen gaat dus voornamelijk op straat, en dat terwijl de brommers en auto's je rakelings passeren.

Oversteken is ook een dingetje, je kijkt wat om je heen en begint te lopen. Grote kans dat de stroom brommers zich als de rode zee openen en dat je heelhuids aan de overkant kom. Schijnt dat er in Hanoi een 7 miljoen brommers zijn, zelf denk dat dat een conservatieve schatting is.

Ons doel van vandaag is allereerst een grote overdekte markt.

Daar in de buurt is ook een stuk oude stadsmuur en een tempel.

De markt valt in eerste instantie wat tegen, meer een Chinese uitstalling van petten, hoeden, T-shirts en ander onbenoembare zooi.

Maar gelukkig is er in de achterkant wel een etensmarkt, blijft leuk al die zakken met kruiden, (peul)vruchten, gedroogde vis, bakken met levende have, vis, schilpadden, vogels en nog veel meer. Erg fotogeniek.

De tempel heeft te maken met een droom van een keizer, in die droom kwam er een wit paard die hen vertelde dat hij een muur om de stad moest bouwen om deze tegen de wilden te beschermen.

Uiteraard doet een keizer dat, want machthebbers bouwen nu eenmaal graag muren, zowel fysiek als virtueel. Niets veranderd in al die tijd.

De muur in Hanoi bestaat bijna niet meer, een klein poortje daargelaten. De tempel doet nog steeds goede zaken.

Ook zo'n vast gegeven over de tijd. Laat die geestelijke stand maar schuiven, vinden altijd weer een manier om te overleven,

Na de tempel en muur richting Operahuis en kathedraal om vervolgens naar het nationaal historisch museum te gaan.

Wat valt daarover te zeggen, het Operahuis was dicht, de Kathedraal ook en in het museum wilde ze onze museumjaarkaart niet (h)erkennen.

Toch maar een kaartje gekocht, en dat was welbesteed, een mooi museum, knap gebalanceerde collectie en knappe uitlichting.

Na al die cultuur maar eens een biertje, laten we nu toevallig langs een terras lopen met parasolletjes en craftbeer.

De eerste IPA in Indochina hebben we nu achter de kiezen.

De conclusie: ook hier smaken ze.

S ‘avonds wat beef en noedels en dan naar de nachtmarkt.

Weinig stalletjes, wel veel muziek en dans. En de dat van gevorderden maar ook prille beginners.

Niet alles is naar onze smaak, helaas denken de beginnende musici hier dat harder automatisch ook mooier is.

En we kunnen wederom melden dat dat een hardnekkig misverstand is.

Al met al zit de vrijdag erop en gaan we naar de zaterdag.

Vroeger op, zodat we, en in de eetzaal warm voer hebben, en we op tijd zijn voor de city tour. In het arrangement zit een city tour door Hanoi.

We worden opgehaald met een 16-persoons busje en we zijn de tweede op de route. Uiteindelijk zijn we met een variëteit aan nationaliteiten, van Israël via Amerika en de Filipijnen naar Duitsland en Australië.

Het zal een tour worden van tempels, Ho Chi Min en lakwerk.

De gids is een persoon die het begrip Engelse uitspraak naar een volslagen nieuw hoogtepunt brengt. Het is ergens Engels, maar dan houdt het gauw op.

Tempels gaan allemaal via een strak patroon:

Poort met drie deuren en het liefst een drum of bel erboven, die dient om de goegemeente ervan op de hoogte te brengen dat de koning aanbelt en dus de middelste poort eindelijk weer eens open mag.

Vervolgens een plein met een gebouwtje waar je, om erin te mogen, soms je schoenen dient uit te doen. Dit hangt af van het geloof. Staan er Boeddha’s, dan ja, anders nee.

Dan in dat gebouwtje enkele tot veel beelden van goden, koningen of wijzen met veel versierselen en wierook. De lokale mensen vouwen de handen, buigen het hoofd en prevelen een gebed. Als je echt succes wilt hebben neem je een offer mee, dit varieert van geld tot blikjes red bull.

En dan nog wat objecten waar de hogere geestelijkheid onder begraven ligt.

Eigenlijk is het mausoleum van Ho Chi Min niet anders, lange rijen mensen en wachttijden om je onbelangrijkheid aan te geven, veel militairen om de macht van het regime te tonen en dan een gekoelde ruimte waar het lichaam van Uncle Chi in ligt.

En de man wilde dit eigenlijk helemaal niet, hij wilde verbrand worden en zijn as moest over Noord, Midden en Zuid-Vietnam uitgestrooid worden.

Het regime heeft echter meer aan hem als een soort god. "We doen het in de geest van Vader Ho Chi Min!!".

Hanoi Hilton is een ander iets, ook te maken met regimes. Eerst een gevangenis waarin de Franse machthebbers opstandelingen en revolutionairen in opsloot, martelde en bij tijd en wijle vermoorde. Toen het tij keerde namen deze opstandelingen het stokje over en gebruikte het om Amerikaanse piloten in op te bergen.

Volgens de plakkaten in de gevangenis ging dit erg human, maar ik heb niet de indruk dat dit ook zo overgekomen is bij de lijdende onderwerpen.

In ons groepje zat een Amerikaan die ten tijde van de Vietnamoorlog gediend had. Hij had het er moeilijk mee. De verhalen die hij meegekregen had waren toch iets anders.

Wie schrijft die blijft zullen we hier maar tikken.

Na de rondleiding even opfrissen, beginnen met tikken, nog wat eten, nog wat tikken, foto's uitzoeken en voorbereiden voor morgen.

We gaan naar Ha Long Bay, twee dagen varen tussen die rare rotsen daar, maar daarover later