3 Hue

Nadat de blog bijgewerkt was, zijn we nog even wat gaan eten.

Vakanties bestaan lijkt het wel uit vervoer, slapen en eten en zo nu en dan wat bekijken.

Terug in het hotel stond de taxi al te wachten. Wat is er opeens gebeurd met het go slow hier!! De man is ruim een kwartier te vroeg. Trip door de stad begint al te wennen, massa's brommertjes voor, naast en achter ons. Auto’s die links en rechts voorbijkomen en die zo af en toe bijna binnen komen, stoplichten waar op een creatieve wijze mee omgegaan worden. Op de een of andere wijze komt het echter steeds weer goed.

Uiteindelijk bij het station, daar zouden we de voucher moeten inwisselen voor een ticket. Dit kan echter niet bij het ticketoffice, maar dient te gebeuren door een vertegenwoordiger van het reisagentschap en daar moeten we gelukkig weer op wachten. Zo kennen we Vietnam weer, wel gehaast, maar toch heeft het begrip tijd hier een wat elastischer betekenis. En blijkbaar zowel naar voren maar ook naar achter.

Omdat Anneke het nog niet geheel vertrouwd wijs ik haar op een dame die een vergelijkbaar voucher vasthoudt. Ze spreekt haar aan en wederom is het bewezen: toeval bestaat niet.

De dame heeft bed 14 in rijtuig 11 van trein TOA3, en dat is dus in dezelfde cabine als wij een bed hebben, 13 en 15. Het blijkt een Française te zijn, maar spreekt onberispelijk Engels. Tijdens de reis verteld ze ons dat ze lerares is en dat ze Engels wilde gaan geven. Om haar Engels te verbeteren besloot ze een jaartje Frans te gaan geven in Londen. Lang verhaal kort, dat werden er ruim 30. Ze is al enige tijd gepensioneerd en reis in haar eentje heel Azië door.

Bedden hier zijn wat smal, maar liggen voor de rest wel comfortabel. De duisternis valt al vlot in en we maken ons op voor een lange nacht.

Slapen in een nachttrein is een kunst die ik niet beheers. De trein schommelt je na enige tijd wel in slaap, maar de snelheidsveranderingen maken je weer wakker. De trein stopt ook regelmatig, staat dan weer een tijdje stil en trekt dan weer op. Ook het geluid en het ritme veranderd continue, bruggen, tunnels, bebouwing, het geeft allemaal een ander cadans.

Je slaap niet, je waakt niet maar bevind je in een soort schemertoestand.

Aan alles komt een eind en omstreeks 6:30 is er activiteit in de cabine. De reis zou tot 8:30 aankomen, er is echter een trein voor ons ontspoort en dat levert enkele uren vertraging op. Ook dat hoort bij reizen, het levert ons echter wel de tijd om van het landschap te genieten. Rijstvelden, akkers, dorpjes en riviertjes komen als in een film langs.

Foto's maken is helaas wat moeilijker, het raam is toch wel wazig en de trein rijdt zo'n 70 km per uur, dus het is letterlijk voorbij voordat je scherp hebt kunnen stellen.

Uiteindelijk komen we op de bestemming aan, hier is geen vervoer geregeld en moeten we dat dus zelf uitzoeken. Na wat gesteggel vinden we een taxi die ons naar het hotel brengt. Onderhandelen over prijzen hoort er nu eenmaal bij. Ga je voor het aangebodene, dan wordt het vel over je oren getrokken.

Hue is een stad met veel Franse invloeden, de wegen zijn ruimer, de gebouwen groter, de verkeersdruk is hetzelfde maar toch anders.

Omdat de wegen in het algemeen breder zijn rijdt met ook harder, oversteken moet wel op de Hanoi, of wellicht beter Vietnam, manier, verstand op weinig, goed kijken en gewoon doen, maar het lijkt hier door de breedte van de weg toch iets enger.

Hotel is mooi en staat midden in het toeristengebied, hotels, bars, eettentjes en winkels, ook allemaal groter dan in Hanoi. We checken in, de kamer heeft een bed waarop je kunt tennissen, zo breed. Alle voorzieningen zijn modern en goed onderhouden. We nemen lekker een douche en gaan dan wat eten, ontbijt in de trein was een banaantje en daar kunnen wij de dag niet op doorkomen.

Deze dag staat in het teken van lanterfanten. Hotel heeft op het dak een zwembad met uitzicht op de stad, onder het hotel ligt een groot voetbalstadium, daar is net een wedstrijd aan de gang. We crashen op een ligbed, bestellen een glas met een parasolletje en brengen de tijd door met wat lezen, kijken, zwemmen en een nipje van een mojito. Als we dit zat zijn gaan we de stad in, daar ontdekken we een geheime tuin, tenminste zo noemen de eigenaren van de bar het, Secret Garden. Ook hier hebben ze glazen met parasolletjes. We nemen er daar een van en doden de tijd tot onze maag weer wat knort. Deze wordt bevredigd en zo eindigt deze avond. Morgen een dag vol excursies.

Ontbijt is ook boven, de 11e verdieping, er staat werkelijk van alles, continentaal en oosters. Goed verzorgt en smakelijk.

Om 8:00 worden we opgehaald voor een tour. Stipt op tijd staat er een klein mannetje voor onze neus, en inderdaad hij heeft kamer 512 op zijn briefje staan. We stappen in en halen de rest van het gezelschap op, dit blijkt echter niet zo simpel als het lijkt, onze gids kan de hotels niet echt vinden. Goed begin dus.

Uiteindelijk zijn we compleet, gezelschap bestaan uit ons tweeën, een Filipijn, een stel uit Noorwegen waarvan de man een Vietnamese vluchteling blijkt te zijn, en Bill, een gepensioneerde professor uit de US of A. Weer een aparte samenstelling. De gids blijkt een leraar geschiedenis op een Highschool te zijn. Hij klust er af en toe een beetje bij zeg maar. Het is even wennen aan zijn uitspraak, maar zijn enthousiasme maakt er veel goed.

We beginnen met een boottocht over de parfumrivier, deze naam heeft de rivier omdat in bepaalde tijden alle bloesem in de rivier valt en deze dan een ietwat betere geur krijgt. De boot is meteen ook het huis van de "kapitein", en de winkel van zijn vrouw. We worden bij de tien mu pagode af gezet, de pagode van de mooie vrouw of zoiets. Rondleiding, de gids vergeet niet dat hij leraar is en overhoort ons regelmatig. Na de pagode door naar de citadel, de verboden paarse stad. In het verleden, tot 1945, het paleis van de koning, daarna trad deze af, gaf de scepter over aan Ho Chi Minh en ging met pensioen in Frankrijk.

Frankrijk heeft overigens ongeveer de gehele inhoud van deze citadel "meegenomen". Alles wat er nu nog staat zijn replica’s, de originelen staan in het Louvre.

Stad is in de Amerikaanse oorlog heftig getroffen, de Vietcong hield zich hier schuil, een gevecht van een maand volgde met heel, heel veel schade. Men is nog steeds aan het herbouwen.

Onze Amerikaan heeft echt last van plaatsvervangende schaamte, hij was net een jaar te jong om opgeroepen te worden en heeft daar zeker geen spijt van.

Je zag hem zo af en toe klein worden bij het bekijken van de foto’s.

Na de citadel een traditionele lunch en dan weer door naar de tombes van enkele koningen.

Gek was niet gek genoeg voor die gasten, ze hielden er een 500 vrouwen op na, wat mij persoonlijk we een vermoeiende klus lijkt. Het mannelijke personeel moest van enkele erg persoonlijke lichaamsonderdelen afstand doen. De paleizen waren echt groot en overdreven luxe. En dat in de afgelopen 100 jaar nog. Echt onvoorstelbaar.

Ook bij de graftombes werd niet op een kwartje gekeken, grote architecten, waanzinnige gebouwen en constructies.

Zo werd er bijvoorbeeld een kanaal van 1 km gegraven zodat de boot met het koninklijke lijk bij zijn tombe kon komen, daarna werd het kanaal weer gedicht.

Het is in de tussentijd erg warm geworden en we slaan de excursie over de markt over. In plaats daarvan gaan wij net als de koningen decadent in het zwembad liggen.

Daarna de koffer weer pakken, wat eten zoeken, een lekker biertje en dan is de dag weer over.

Morgen staat er om 8:30 een auto voor met chauffeur en gids. We gaan naar Hoi An. Vanuit die plek komt het volgende verslag.

2 Halong Bay

Goedemorgen, wekker gaat om 6:30, en we worden beiden met een schok wakker.

Nog niet echt aan de nieuwe tijdzone gewend.

Tassen zijn gisteren al gepakt, dus wassen, eten en dan in de lobby wachten op ons vervoer.

Op dat moment nog een verrassing, maar op moment van schrijven bekend, een bus.

In de lobby zien we Catryne aankomen, het dametje dat ons van het vliegveld ophaalde. Zou zij ons ook richting Halong Bay loodsen?

Neen, zij gaat met een andere groepje op stap.

Ruim na de aangegeven tijd komt er iemand de lobby inlopen die blijkbaar naar ons op zoek was. We zijn de laatste in een volle bus, zo'n 18 personen. Niet iedereen gaat met ons in de boot mee, we blijven met 15 man/vrouw over.

Rit is een mooi moment om eens naar de Vietnamese kijk op verkeer te kijken. In Hanoi reed alles al door elkaar, maar dat zou door de stadse drukte en het gebrek aan weg ruimte kunnen zijn.

Hier blijkt echter een gewoonte te zijn om je eigen weg te zoeken. De weg is door middel van verfstrepen onderverdeeld in 4 stroken. Het hangt van het humeur en karakter van de chauffeur af waar je je voertuig vervolgens laat rijden. Links en rechts zijn maar begrippen en kunnen gewoon gewisseld worden. Zelfde met minimum en maximumsnelheden, wederom, slecht afspraken. Wat wel erg belangrijk is, is de claxon, deze moet hard klinken en veel gebruikt worden. Verder lijken de meeste chauffeurs haantjes en willen vooral inhalen, zelfs als dat fysiek amper mogelijk is.

Anticipatie is de key en waarschijnlijk ook de reden dat we weinig ongelukken gezien hebben.

Maar, na een rit van zo'n 4 uur met een verplichte stop in een pleisterplaats annex toeristenval, komen we aan in Hanoy Bay.

Dit is blijkbaar een Unesco beschermde plek, maar dat houdt niet in dat je het vergoed niet kan exploiteren.

We schepen in op de Phoenix-2 en dat is er slechts 1 van de velen, in file varen we de haven uit, in file varen we door het landschap, wat overigens erg bijzonder en mooi is.

In de bus had onze gids al op een erg luide toon van alles verteld over Hanoi, de naam Hanoi, de rivier en veel meer.

Het meeste was echter lost in translation. Blijkbaar hebben Vietnamezen moeite met bepaalde klanken in het Engels.

Vergelijk het met het bekende "witte lijst bij".

Het inschepen gaat via een shuttle bootje, dat ook dienstdoet om van de boot naar de excursies of activiteiten te komen

Tijdens dat vervoer blijkt dan ook het nut en de oorsprong van die luide stem, hij moet een lawaaiige diesel overstemmen, en verdomd, dat lukt hem ook nog.

De houten boot bestaat uit zo'n 8 hutten, een eetzaal en een bovendek. Oud maar schoon, verzorgd en van alle gemakken voorzien. De kamer is relatief ruim, heeft een douche en toilet, airconditioning en 220. We hebben wel slechter meegemaakt.

Ontvangst is met een glaasje, wat vlekkeloos overgaat in een lunch. Schelpen, vis, inktvis, salades en rijst. Het schept verwachtingen. Ondertussen bevinden we ons tussen honderden kleine eilandjes, rotsen die stijl vanuit het water opstijgen en deels groen begroeid zijn. Het is miezerig weer, de eilanden krijgen iets mysterieus. Na een uurtje of twee is het tijd voor de excursies, eerst naar een grot. Nou ja grot, een typische toeristenval, van heinde en ver komen er boten en bootjes vol toeristen. Je kunt dan of met een kajak, of met een polyester bamboe-boot naar de grot varen, je ziet de opening in het eiland hier al liggen. Door deze toegang kom je op een binnenmeer van dat eiland. Niks niet grot, alleen een tunnel naar het meer. Zijn ook wat echte aapjes te bewonderen en dan weer terug.

Volgende stop is het titop eiland. De attractie daar is een strandje en een trap van 400 treden naar een uitzichtpunt. Wederom in file om te mogen aanleggen. Op het eiland een standbeeld van een Russische piloot. Wat de man gedaan heeft is ook weer lost in translation. Enfin, in de regen de 400 treden opgeklommen (in file), foto’s gemaakt (in file) en weer afgedaald.

Het is intussen iets harder gaan regenen en het eiland sluit. Nog heel even met mijn voeten in de Chinese Zee en dan terug naar de cruiseboot. Die blijft, evenals 10-tallen collega's de nacht over in de baai voor Titop.

Het eten was erg goed, soepje, garnalen, vis, clam, groot en klein, vlees, kip, tofu, groentes en salades. Het kan niet op, letterlijk en figuurlijk.

Na het eten nog wat zitten praten met twee meiden die uit Singapore komen, een van hen is eigenlijk van de Filipijnen, ze werkt al meer dan 10 jaar als ICU-nurse in Singapore.

Daarna gaan we naar ons kooi. Morgen weer vroeg op om weer in de file te genieten van de wonderlijke natuur hier.

En wederom het bootje in nadat we ontbeten hebben. In vergelijking met de rest van de maaltijden ietwat beperkt, maar wederom smakelijk. Het bootje brengt ons naar een eiland met enkele grotten, wederom een lang verhaal over de omgeving.

In het kort, er slaapt hier een draak die Vietnam tegen buitenlandse invallen beschermd. De draak is ook de oorzaak van het ontstaan van al de eilanden, honderden zo niet duizend. Hoe en wat, wederom lost in translation. De gids doet overigens zijn stinkende best en houdt er een strak tempo in. Hij is ook de enige in de grot die een laser mee heeft om formaties aan te wijzen, alles lijkt wel naar een dier vernoemd te zijn, op een duidelijke fallus na, die wordt de happy stick genoemd, wijzend naar een gat in het dak, uiteraard happy hole. Zo zijn er in zijn jargon meer happy zaken, zo werd het toilet tijdens de rit happy place genoemd.

Na de grot, moeten/mogen we op de boot zelf een deel van de lunch in elkaar zette, springrolls.

Dan wat luieren aan dek, de zon schijnt in de tussentijd voor het eerst in twee dagen. En daar genieten we natuurlijk meteen van.

Lunch is weer overdadig, vis, rijst, vlees, groenten en natuurlijk onze springrolls.

Ondertussen zijn we zo ongeveer weer terug bij de haven, ontschepen, weer de bus in en het omgekeerde van gisteren.

Nu zijn wij de eersten die uit mogen stappen, in de lobby van het hotel tik ik dit verhaal af. Straks uploaden, dan nog wat eten en dan richting station.

We gaan met de nachttrein richting Hue, zullen dan weer even geen verbinding hebben.

Volgende verhaaltje zal wel over de trein en/of Hue gaan.

We blijven daar 2 volle dagen.

1 Hanoi

Vandaag is het zaterdag 16 februari, lokale tijd 17:43, dus 11:43 in Nederland.

We zijn dus al 4 dagen onderweg. Time sure flies.

De 13e uit ons kikkerlandje vertrokken, ditmaal met Singapore Airlines.

Wel vanaf Schiphol, onze nationale "trots", drie uur voor vertrek aanwezig, dus s’morgens om half zeven van huis.

Daar wat gegeten en rondgekeken, maar je bent daar toch vlot mee klaar.

Bij de vleugel, een piano geen vliegtuigonderdeel, was een getalenteerd mens aan het spelen. De tijd vloog daar echt om.

In het vliegtuig hadden we een ruime plaats vooraan, meer dan voldoende voetruimte

Deze moest wel af en toe verdedigd worden tegen de wc-gangers wat overigens met wat hulp van de uitklapbare tv-schermen wonderwel lukte.

Na zo’n 12 uur vliegen stonden we s'ochtends vroeg, rond vijven, op Singapore.

Wauw, wat een vliegveld, meerdere terminals, een ontzagwekkende hoeveelheid winkels, vermaak in de vorm van tuinen, zelfs een vlindertuin.

Hier was het in de tussentijd dus al Valentijnsdag geworden.

Ook vernamen we hier dat het onlangs Tet geweest was en we nu in het jaar van het varken zitten.

De volgende vlucht vertrok om half tien, dus wat lopen, kijken en drinken.

Vlucht naar Vietnam duurde vervolgens zo'n drie en een half uur.

We werden door een dame van de reisagent opgewacht om naar het hotel gebracht te worden, aldaar liep het tegen enen, maar dat is dan weer Vietnam-tijd die een uur op die van Singapore achterloopt, dus weer in de tijd vooruit. Of niet.... we staan in ieder geval dan al meer dan 24 uur op onze hoeven.

Even douchen, wekker op vijf uur en even op bed. De slaap wil echter niet komen, dus maar weer in de kleren en Hanoi in.

Hotel ligt in Oud Hanoi, een gezellige buurt, allemaal winkeltjes, barretjes, eettentjes. Noem het en het is er.

Alles is klein, zo ook de krukjes waar we op eten, in Nederland zitten de kleuters erop, hier de locals en dus ook de toeristen.

Je moet toch iets over hebben voor een ervaring.

Op zo'n eerste avond houden we het gematigd en kiezen voor een hotpot.

Raken in gesprek met Japanners, krijgen diverse tips en proeven ook wat van het eten wat zij besteld hadden.

Tegen achten wordt het nu echt bedtijd voor ons. Valentijnsdag is in een vermoeide roes verlopen.

Voor ons hotel speelt een band, en zij snappen het echt. Bedtijd wordt dus toch wat later.

Morgen wordt het vrijdag en gaan we een stukje Hanoi bekijken.

De luiken zijn weer open, richting ontbijtzaal.

Dit is in de vorm van een buffet, continentaal en Vietnamees.

Lieden die mij kennen weten nu al wat er gekozen wordt, lekker roerbakgroenten, vlees in pittige saus en noedels dus.

We moeten morgen wel wat vroeger ontbijten want zo tegen half negen is er veel op en koud, maar dat gaat zeker goed komen.

Verkeer in Hanoi bestaat voornamelijk uit brommers, heel veel, herhaal heel veel brommers.

Ze rijden, maar staan ook in grote getallen geparkeerd op de stoepen, voor zover het stoepen zijn, anders gewoon op straat.

Het lopen gaat dus voornamelijk op straat, en dat terwijl de brommers en auto's je rakelings passeren.

Oversteken is ook een dingetje, je kijkt wat om je heen en begint te lopen. Grote kans dat de stroom brommers zich als de rode zee openen en dat je heelhuids aan de overkant kom. Schijnt dat er in Hanoi een 7 miljoen brommers zijn, zelf denk dat dat een conservatieve schatting is.

Ons doel van vandaag is allereerst een grote overdekte markt.

Daar in de buurt is ook een stuk oude stadsmuur en een tempel.

De markt valt in eerste instantie wat tegen, meer een Chinese uitstalling van petten, hoeden, T-shirts en ander onbenoembare zooi.

Maar gelukkig is er in de achterkant wel een etensmarkt, blijft leuk al die zakken met kruiden, (peul)vruchten, gedroogde vis, bakken met levende have, vis, schilpadden, vogels en nog veel meer. Erg fotogeniek.

De tempel heeft te maken met een droom van een keizer, in die droom kwam er een wit paard die hen vertelde dat hij een muur om de stad moest bouwen om deze tegen de wilden te beschermen.

Uiteraard doet een keizer dat, want machthebbers bouwen nu eenmaal graag muren, zowel fysiek als virtueel. Niets veranderd in al die tijd.

De muur in Hanoi bestaat bijna niet meer, een klein poortje daargelaten. De tempel doet nog steeds goede zaken.

Ook zo'n vast gegeven over de tijd. Laat die geestelijke stand maar schuiven, vinden altijd weer een manier om te overleven,

Na de tempel en muur richting Operahuis en kathedraal om vervolgens naar het nationaal historisch museum te gaan.

Wat valt daarover te zeggen, het Operahuis was dicht, de Kathedraal ook en in het museum wilde ze onze museumjaarkaart niet (h)erkennen.

Toch maar een kaartje gekocht, en dat was welbesteed, een mooi museum, knap gebalanceerde collectie en knappe uitlichting.

Na al die cultuur maar eens een biertje, laten we nu toevallig langs een terras lopen met parasolletjes en craftbeer.

De eerste IPA in Indochina hebben we nu achter de kiezen.

De conclusie: ook hier smaken ze.

S ‘avonds wat beef en noedels en dan naar de nachtmarkt.

Weinig stalletjes, wel veel muziek en dans. En de dat van gevorderden maar ook prille beginners.

Niet alles is naar onze smaak, helaas denken de beginnende musici hier dat harder automatisch ook mooier is.

En we kunnen wederom melden dat dat een hardnekkig misverstand is.

Al met al zit de vrijdag erop en gaan we naar de zaterdag.

Vroeger op, zodat we, en in de eetzaal warm voer hebben, en we op tijd zijn voor de city tour. In het arrangement zit een city tour door Hanoi.

We worden opgehaald met een 16-persoons busje en we zijn de tweede op de route. Uiteindelijk zijn we met een variëteit aan nationaliteiten, van Israël via Amerika en de Filipijnen naar Duitsland en Australië.

Het zal een tour worden van tempels, Ho Chi Min en lakwerk.

De gids is een persoon die het begrip Engelse uitspraak naar een volslagen nieuw hoogtepunt brengt. Het is ergens Engels, maar dan houdt het gauw op.

Tempels gaan allemaal via een strak patroon:

Poort met drie deuren en het liefst een drum of bel erboven, die dient om de goegemeente ervan op de hoogte te brengen dat de koning aanbelt en dus de middelste poort eindelijk weer eens open mag.

Vervolgens een plein met een gebouwtje waar je, om erin te mogen, soms je schoenen dient uit te doen. Dit hangt af van het geloof. Staan er Boeddha’s, dan ja, anders nee.

Dan in dat gebouwtje enkele tot veel beelden van goden, koningen of wijzen met veel versierselen en wierook. De lokale mensen vouwen de handen, buigen het hoofd en prevelen een gebed. Als je echt succes wilt hebben neem je een offer mee, dit varieert van geld tot blikjes red bull.

En dan nog wat objecten waar de hogere geestelijkheid onder begraven ligt.

Eigenlijk is het mausoleum van Ho Chi Min niet anders, lange rijen mensen en wachttijden om je onbelangrijkheid aan te geven, veel militairen om de macht van het regime te tonen en dan een gekoelde ruimte waar het lichaam van Uncle Chi in ligt.

En de man wilde dit eigenlijk helemaal niet, hij wilde verbrand worden en zijn as moest over Noord, Midden en Zuid-Vietnam uitgestrooid worden.

Het regime heeft echter meer aan hem als een soort god. "We doen het in de geest van Vader Ho Chi Min!!".

Hanoi Hilton is een ander iets, ook te maken met regimes. Eerst een gevangenis waarin de Franse machthebbers opstandelingen en revolutionairen in opsloot, martelde en bij tijd en wijle vermoorde. Toen het tij keerde namen deze opstandelingen het stokje over en gebruikte het om Amerikaanse piloten in op te bergen.

Volgens de plakkaten in de gevangenis ging dit erg human, maar ik heb niet de indruk dat dit ook zo overgekomen is bij de lijdende onderwerpen.

In ons groepje zat een Amerikaan die ten tijde van de Vietnamoorlog gediend had. Hij had het er moeilijk mee. De verhalen die hij meegekregen had waren toch iets anders.

Wie schrijft die blijft zullen we hier maar tikken.

Na de rondleiding even opfrissen, beginnen met tikken, nog wat eten, nog wat tikken, foto's uitzoeken en voorbereiden voor morgen.

We gaan naar Ha Long Bay, twee dagen varen tussen die rare rotsen daar, maar daarover later

Welkom op onze Reislog!

Hallo en welkom op onze reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest! Meer informatie over ons en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zien je graag terug op onze reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Anneke en Fred