De reis is regelmatig ook de vakantie, voor de trip vanuit Siem Reap naar Ko Chang geldt dat niet helemaal. Een ervaring is het echter weer wel.

Om te beginnen komt het vervoer niet opdagen, we zouden om zes uur vertrekken, maar geen auto dus. Hotel gaat bellen met de agent. Blijkt dat die de auto pas om 8:30 ingepland staat. Na wat touwtrekwerk komt het goed en gaan we met een beetje vertraging weg.

Wat meespeelt, is dat we niet weten hoe het bij de grens zal gaan of hoe vaak de ferry op Ko Chang vaart.

Cambodja is voornamelijk vlak, althans het deel waar wij nu doorheen geleid worden. Soort van dijk waar een weg overheen gaat en daarnaast lager gelegen gronden. Regelmatig zie je stukken grond opgehoogd tot weg niveau, daar zal dan ergens in de nabije toekomst een bedrijfje o.i.d. komen, huizen in de lager gelegen delen staan ook op palen. Men is hier op een zondvloed voorbereid. Heel af en toe een bergachtig iets in de verte. En ook weer veel dorpjes, stadjes, nijverheid die zich langs de weg ontwikkeld. Het landschap glijdt langs en na enig moment staan we midden in een stad bij de grens.

Deze grens is amper te herkennen, ware het niet dat de bedrijvigheid iets hoger is. Stempel halen in ruil voor een foto en vingerafdrukken en dan zijn we formeel Cambodja uit. Dit ging eigenlijk erg eenvoudig. Nu nog Thailand in zien te komen, maar waar moet dat gebeuren? We drijven met de massa mee en op enig moment horen we een stem die vraagt of wij party Vonk zijn. Onze begeleider richting Thailand, er komt wat meer structuur in, we mogen een loket overslaan want ons visum is gratis, formulier invullen en dan met een roltrap omhoog, deur door en daar ontrafelt zich een tafereel wat je op hoogtijdagen in de Efteling mag mee maken. Een ruimte gevuld met mensen die via een met linten afgezet slingerend, traject bij een eindbaas probeert te komen. De eindbaas in deze is een loket waar het Thaise visum afgegeven wordt. Lang verhaal kort, na zo'n anderhalf uur zijn wij eindelijk bij de eindbaas en het enige wat deze doet is een stempel en een datum in ons paspoort zetten. Niets geen exotische stickers, veelkleurige stempels, neen een eenvoudig stempeltje met een datum. Na deze anticlimax worden we door ons opeens weer opduikende begeleider voorgesteld aan een Thaise dame die ons richting auto zal begeleiden. Ook hier weer wachten, want of de auto, of de chauffeur of de andere passagier is er nog niet. Ook hier komt een moment dat alles bij elkaar komt en zo vertrekken we vanuit Poipet richting ferry. Onze extra passagier blijkt de "president-commissaris van de vervoersmaatschappij" te zijn. Oud dametje, spreekt geen woord Engels, praat wat Thais met de chauffeur en valt vervolgens voor in de auto in slaap. Halverwege de reis stapt ze uit en de chauffeur fleurt helemaal op. Probeert ons zelfs een en ander te vertellen, maar dat gaat zoals zoveel "lost in translation". Niet iedereen spreekt voldoende Engels, uitspraak is lang niet altijd wat wij bij Engels verwachten, soms kan je iets met steekwoorden, maar meestal is het een raadspelletje.

Op tijd bij de ferry, want die gaat blijkbaar ieder uur. Ferry is een soort roll-on-roll-off niet echt groter dan pontje Driehuis, maar wel de zee op. Drie kwartier dobberen en dan zetten we voet aan land op Ko Chang.

Dit is een erg groen eiland, een groot stuk met oerwoud overwoekert stuk rots van zo'n 30 km lang en 13 km breed. Er is een weg die bijna gehele eiland omsluit maar net niet, en dat is dan ook eigenlijk de enige doorgaande weg. Rondrijden gaat dus niet, de weg bevat diverse colletjes van de 1e categorie, haarspeldbochten en verraderlijke gaten. Er rijden hier taxi's rond, nou ja taxi’s, eigenlijk rokende pick-up trucks met zitjes en een huif op de laadbak. De passagiers betalen gestandaardiseerde bedragen van strand 1 naar strand 2 etc.

Deze stranden hebben namen als White Sand Beach tot Lonely Beach. Het is relatief rustig, zeker als je het met Saigon vergelijkt, maar volgens ingewijden is het momenteel laagseizoen.

Over Ko Chang kan ik kort zijn, eigenlijk een lange straat met slaap, vreet en zuip werk, massage, wasserij en tattoo shops en natuurlijk de zeven-elevens en daarnaast nog meer onnoembare andere op toeristen gerichte zooi.

Maar we komen hier om wat te relaxen en wat duikjes te maken. En ook dat lukt hier wonderwel. In totaal 6 duiken gemaakt, twee dagen aan een zwembad geluierd, een redelijke hoeveelheid parasolletjes soldaat gemaakt. Eigenlijk heeft het wel wat dat alles op de toerist is afgestemd. Maar je begint na een tijdje toch weer te verlangen naar een omgeving die wat meer te bieden heeft.

Duiken was wel erg leuk, je komt er allerlei mensen door tegen. Je hebt een gezamenlijk iets en contacten worden eenvoudig gelegd. Vijf dagen Ko Chang waren echter wat mij betreft lang genoeg en dan is het hier momenteel geeneens hoogseizoen. Het is niet het soort Thailand waar ik voor op vakantie ben.

s ‘Morgens vind je al handdoeken op ligbedden bij een zwembad, het continue gezeur aan je hoofd door handelaren of om je de een of andere tent in te praten. Het komt wat sleets over, het eiland heeft zijn ziel verloren aan de commercie en grootschalige toerisme.

Onze reis zit er bijna op, nog enkele dagen Bangkok en dan weer terug naar Nederland.